Dinsdag de 13de, mijn VERJAARDAG

Wat toch een dag zonder problemen zou moeten zijn voor mij, het klopt toch niet helemaal.
- Heb net een heel stuk zitten typen als reactie op felicitaties via sms berichten en de blog. Maar bij het plaatsen van de reactie ging het mis, alles kwijt.
Nog een paar keer geprobeerd, maar zonder succes. Daarom nu eerst alles typen in word en dan doorsturen naar Nederland waar Thom alles rechtstreeks op het blog kan plaatsen.
- Allereerst wil ik graag iedereen bedanken die me een sms heeft gestuurd om me te feliciteren. In volgorde van binnenkomst Han(neke) (Ja, je was echt de eerste, maar ik was in slaap), Marco ( rond 4 uur, maar jammer genoeg was ik al wakker), Bernard, Rita, Martijn en Bernadet (net 10 minuten geleden). Verder natuurlijk iedereen die via de blog heeft gereageerd: uit mijn hoofd (ik hoop niemand te vergeten): Marco, Ariadne, Léon, (tante) Rika, Bernard, Service center, Veronique en Annelies (eerst 4 minuten geleden, zal inmiddels wel een uur geleden zijn).
- Allemaal enorm bedankt en ik ga er een leuke dag van maken!
Ik denk er sterk over a.s. zaterdag of zondag een borreltje te geven, maar ga eerst even met Jolien en Thom overleggen wanneer we dat het beste kunnen doen.
Dan nu het vervolg op het verhaal wat ik gisteren heb geschreven.
- We waren gebleven bij de taxi die net de Japanners had afgezet bij hun hotel. Daarna via een paar binnenwegen op weg naar het vliegveld. Op een gegeven moment verschijnt er aan de linkse kant van de weg een donker figuur die naar de taxi toe loopt. De taxichauffeur ziet het en aarzelt geen moment: hij rijdt dwars op de kerel af die het vege lijf moet redden door aan de kant te springen. Het ging allemaal zo snel dat ik geen tijd had me zorgen te maken of wat dan ook. Wat bleek het geval te zijn geweest: de taxichauffeur vertelde me dat er ’s nachts van alles gebeurd in Joburg. De kerel die hij bijna onver gereden had was iemand die van plan was mij uit de auto te sleuren en te beroven. Hij vertelde me een paar verhalen over wat hij had mee gemaakt in zijn loopbaan als taxichauffeur, je moet als het donker is altijd op je hoede zijn.
- Later terug in Cape Town toen ik dit verhaal vertelde werd me dit bevestigd. Zo is het bijvoorbeeld voor vrouwen in Joburg niet aan te raden om in het donker zelf alleen te rijden. Zodra je stopt is er de mogelijkheid dat iemand uit de struiken te voorschijn komt die je uit de auto sleurt etc. Zelfs bij stoplichten wordt aangeraden niet te stoppen, maar gewoon door te rijden ook al staat het licht op rood. Beter een bekeuring voor het rijden door rood dan….
Nu ik daar aan terug denk snap ik waarom mijn taxichauffeur bij het naderen van stoplichten waar hij langzaam moest rijden zo op zijn hoede was….
- Ik kwam al redelijk vroeg aan op het vliegveld zo rond 1 uur ’s nachts maar mijn vliegtuig vertrok niet eerder dan 7.10 uur. Wat te doen, eerst maar een hapje gegeten en een paar biertjes gedronken in de hoop dan ergens in slaap te kunnen vallen, maar dat viel niet mee. Tijdens het eten gekeken naar een samenvatting van de wedstrijd maar ook toen wonnen we niet…
- Dat is toch wel erg jammer, ik weet niet meer of ik het verhaal al opgeschreven heb dat ik er van gedroomd had dat we WK waren en ik de volgende 4 jaar alleen maar oranje kleren hoefde mee te nemen op vakantie. Als je je toch eens kon voorstellen hoe het de afgelopen 3,5 week geweest is hier in Zuid Afrika, niet te geloven gewoon. Zoveel aanspraak van mensen, in gesprek over voetbal, waar je vandaan kwam, hoe je Zuid Afrika vond etc. Veel mensen die zodra ze je zagen aan komen lopen begonnen te roepen: “Hup Holland Hup”, geweldig gewoon. Je weet niet wat je overkomt. Hoe moet dat gaan als ik weer terug ben in Nederland/Holland en de knop op moet draaien??
- Uiteindelijk rond 10 uur terug in Cape Town waar een taxichauffeur op me stond te wachten met een bordje “Johannes Verhaegen”, toch wel een bijzondere belevenis zo je eigen naam te zien en te weten dat je verwacht wordt etc. Dat gebeurde ook in Joburg, maar dat was echt anders, ik was er toch immers niet helemaal zeker van dat er ook iemand zou staan met het ticket voor de finalewedstrijd. En die stond er ook in eerste instantie niet…… Maar uiteindelijk is dit allemaal goed gekomen. Rond 11 uur weer terug in het hotel waar ik werd binnengehaald als de verloren zoon, als dat geen “thuiskomen”is!
- Na de inspannende dag zonder slaap toch maar even naar bed gegaan, eerst wakker om 2 uur maar toch besloten wat langer te blijven liggen. Dit resulteerde er in dat ik rond 7 uur ’s avonds weer wakker werd. Blijkbaar vond mijn lichaam het toch nodig wat langer te moeten uitrusten…
- Rustig opgestaan, stukje getypt over wat was gebeurd (zie eerdere verslag), een hapje eten, glaasje wijn drinken bij Brad’s Grill. Samen gegeten met Paul, de man die de zaak runt in afwezigheid van Brad. Hij vertelde me dat hij een paar jaar geleden in Europa was geweest, oa Dld, Tsjechië, Polen e.d. Zijn ervaring die hem het meest was bijgebleven was Polen geweest waar hij in verschillende concentratiekampen was geweest, samen met zijn vrouw. In één van de kampen werd hij gedurende bijna een hele dag rondgeleid door iemand die alles zelf had meegemaakt, zo kregen ze een kijkje in de keuken en een goed beeld wat voor drama’s zich in die tijd hebben afgespeeld.
- Een stukje over Brad en vriendin Melanie. Brad heeft 4 kinderen (uit een eerder huwelijk), allemaal dochters in de leeftijd vanaf 35, 31 en jonger. Ze doen het allemaal goed maar hij vertelde o.a. over zijn dochter van 31. Zij werkt in Engeland voor de bekende kok Gordon Ramsey. Blijkbaar kan ze er zelf ook wat van want ze is het afgelopen jaar al 2x bij de Beckham’s (ja, inderdaad David en zijn inmiddels ook beroemde vrouw waar ik natuurlijk weer niet op de naam kan komen) geweest waar ze voor hen mocht koken en voor het komende kerstreces weer gevraagd is te komen. Als ik een keer naar Engeland ga moet ik Brad bellen, hij kan er dan voor zorgen dat we gaan eten in dat restaurant. Zo zie je maar dat je overal contacten op kunt doen die later misschien een keer van pas kunnen komen. Netwerken noemen ze dat, lijkt net op werken etc. Brad is a.s. vrijdag jarig op de 16e, Nelson Mandela de 18e, inmiddels heet deze dag hier ook Mandela Day. Jammer genoeg heb ik tijdens de wedstrijd geen tijd gehad hem te spreken en zijn tel.no. te vragen. Maar in ieder geval toch wel speciaal samen met deze man in het stadion te hebben gezeten. Als je dan bedenkt dat hij 27 jaar opgesloten heeft gezeten (ook zijn cel gezien op Robben eiland), inmiddels een gevierd man is in de hele wereld en hij toch in staat is gebleken zichzelf te blijven, prachtig toch.
- Na het eten terug naar het hotel waar ik door Paul naar toe werd gebracht. Hoewel het maar een klein stukje lopen was vond hij het beter me even te brengen, je weet hier nooit in het donker, je hebt je labtop bij je etc. Had er niet eerder bij stil gestaan dat het ook hier niet altijd veilig is op straat.
- “Thuis”gekomen nog een stukje tekst gemaakt (zie het eerdere verslag) en foto’s opgestuurd naar Thom die alles weer keurig op de blog heeft gezet.
- Daarna lekker naar bed maar jammer genoeg werd ik al vroeg weer wakker, zo rond 3 uur. Waarschijnlijk omdat ik ’s middags ook al had geslapen. Sms berichtje van Marco rond 4 uur ontvangen, maar daarna gelukkig toch nog even geslapen. Daarna was het tijd om wat te doen aan de conditie, een uurtje (hard) gelopen en bij terugkomst werd ik meteen door de hoteleigenaar Graham zowel gefeliciteerd (verjaardag) als gecondoleerd (waarom ben ik alweer vergeten, maar niet heus). Over de verjaardag, ik zeg altijd niets aan de hand gewoon weer een dagje ouder en zo moet je het ook maar blijven zien. Zolang je maar gezond blijft etc.
- Vandaag staat het cake eten nog op het programma, Tarryn moest vanmorgen weg, dus dat gaat later op de dag gebeuren. Dadelijk de tekst doormailen naar Thom, dan met de trein naar Cape Town. Daar proberen een sweater die ik heb gekocht in de maat L te ruilen voor een kleiner model. Tot mijn grote vreugde bleek deze echt veel te groot, viel ontzettend mee, terwijl ik voor mijn gevoel zeker niet afgevallen ben… Na thuiskomst het plan opgevat toch zeker een paar weken maar goed op de lijn te letten en niet (veel) te drinken…
Na terugkomst met de trein hier dus cake eten en ’s avonds op naar Brad’s grill waar me een verjaardagdiner staat te wachten. Benieuwd wat daar nog te beleven valt.
- Jammer genoeg kan ik het dan niet te laat maken want ik word de volgende ochtend al vroeg opgehaald om 4.30 uur om naar het vliegveld gebracht te worden. Dan eerst naar Joburg, daar ca. 4 uur wachten op de vlucht naar Dubai. Daar kom ik rond middernacht aan en vertrek daar pas weer rond 8 uur in de ochtend voor de vlucht naar Amsterdam. Dan met de trein terug naar Nijmegen en op naar het Beuningse en dan zit de reis er echt op…
Waarschijnlijk is dit dan ook het laatste stukje tekst vanuit den vreemde, maar ik zal bij thuiskomst nog een en ander aan het papier vertrouwen zodat jullie ook de laatste ervaringen tot jullie kunnen nemen. Ik zag vanmorgen op het blog dat we de 19 duizend(!) pageviews al gepasseerd zijn. Misschien halen we de 20 duizend ook nog wel. Fantastisch om te zien hoe jullie allemaal meebeleven wat onze ervaringen zijn in dit fantastische land.
Have a nice day!!
De warme (hoewel, zo warm is het hier vandaag niet) groeten en liefs van Han(neke).